Vrijheid is de norm, daarom heb ik soms niet door dat vrijheid mij als een geschenk is gegeven.
Het is alsof mijn vleugels al vanaf het begin op mijn rug waren vastgekleefd. Ik hoefde niet te falen om te kunnen vliegen; ik vloog meteen al. Vrijheid is normaal voor de meeste jongeren, maar eigenlijk zouden we het als iets bijzonders moeten verwoorden.

We weten precies wanneer onze vrijheid wordt afgenomen. Het is alsof iemand zegt dat jij je cadeautje moet terugbrengen.
Maar het is mijn cadeautje.
Wanneer het cadeautje afgepakt wordt, kan je precies beschrijven hoe vrijheid er in levende wijze uitzag.

Het is de vogel die heeft geleerd om in het openbaar vrij te vliegen. Het is de vogel die weet dat vrijheid een heel verhaal achter zich heeft.
Het is de vogel van vrijheid, het is een bijzonder cadeau dat niet iedereen in handen krijgt.

We hebben het vrijheidsideaal in onze harten gekregen, het is ons doorgegeven door degenen waarvan de vleugels van vrijheid vastgebonden zaten in hun harten. Die het wilden overdragen naar anderen, die ervoor hebben gevochten, want vrijheid was het belangrijkste belang. Het gevoel van vrijheid is als een heerlijk sap dat je hart overspoelt met geluk.

Wat ben ik dankbaar dat het is gelukt. Dat ik mag dansen op de muziek waar ik van hou, dat ik mezelf niet hoef te verstoppen om wie ik ben, dat ik naar school mag en dat ik mag schrijven wat ik wil. En het mooie daarvan is dat iedereen het recht heeft om daar een mening over te hebben.

Vrijheid is iets wat we elk jaar beseffen. De mensen die hebben geleden, de mensen die hebben gestreden, herdenken we en zijn we dankbaar voor.

Ik zit vast in een kamer, die er van buiten uitziet als netjes.
Probeer maar de deur open te doen en kom erachter dat de deur net niet open kan.
Waarom? Het is een bende.
Je ziet het, je schrikt.
Je doet de deur weer dicht en wilt de plek niet meer verkennen.

Moet ik mij schamen?
Dit is mijn comfort zone, dit is mijn kamer.
Je kan de vloer niet zien, maar ik heb de map voor onzichtbare paden.
Obstakels die ik al mijn hele leven moest ervaren.

Voor jou is het een bende,
Maar voor mij zijn het herinneringen,
sommige goed en sommige slecht.
Meer slecht dan goed, maar ik voel me al comfortabel in deze ellende.
Niemand die de deur open wil smijten, mij wil komen redden. In het bed dat mij wil vervagen, net drijfzand, ik kan niet ademen.

Welkom in mijn kamer, ik wist al dat je weg zou gaan.

Ik wist al dat ik comfortabel was in een kamer vol bende. Maar op een gegeven moment besef je dat alles opgelost kan worden.
Je doet het licht uit en ziet donker.
Opgelost, bende niet gevonden.

De obstakels zijn groter geworden.

Licht voelt niet meer comfortabel.
Dus blijf je daar maar zitten.
In het donker.
Alleen, bang, leeg.
Het is een vreemd fenomeen.
Ik wil wel hulp zoeken, maar schreeuwen om hulp, lukt niet want alles in mij zegt nee.

Soms moet ik naar buiten, moet ik lachen.
Ik kan niet constant zitten huilen.
Anders word ik gezien als één van de zwakke.
Adem in en uit en begin te glimlachen.
De rommelige kamer zit in mijn gedachten.

Totdat ik word overvallen.
Het licht gaat aan.
Ik kan weer het goede en het slechte zien.
Ik stap mijn bed uit en ga naar de goede kant.
Richt mij daarop.
Het is lastig want negativiteit probeert me mee te slepen.
Probeer het te vergeten.
Zeg sorry tegen degene die ik heb buitengesloten.
Ik hoop dat het niet meer gebeurt, maar ik kan niks beloven.

Hoop heeft zich geïntroduceerd in mijn ogen.
In mijn ogen, mijn brein en mijn ziel.
Alle slechte dingen beginnen te vervagen en durf nu eindelijk met iemand te praten
die wil helpen.
Ik heb hulp gezocht en schreeuwen om hulp hoeft niet meer.
Eindelijk.
 

Rijken worden rijker, armen worden armer.
Hebben wordt geprezen, niet hebben wordt op neergekeken.
Praten en zwijgen.
Zwijgen zegt veel, praten zegt niets?
Praten zegt veel, zwijgen zegt niets?
Laat maar zitten, zit er wel tussen in.
Kop boven water, steady, totdat ik naar beneden word gedrukt.
Ik steek mijn hand uit voor redding, hopend dat iemand kijkt en wil helpen aan de kust.
Maar het water geeft een soort van rust.
Een rust zonder schaamte, een rust zonder stress, een rust die juist stress verwekt.
Je probeert te zwemmen naar de top en hoopt te snakken naar adem. Maar de handen die je naar beneden duwen, zijn net wortels geplant in je aderen. Totdat er een schaduw ontstaat en je naar boven wordt getrokken.
Je wordt herboren, schreeuwend hap je naar lucht.
Roepend zeg je waar je recht op hebt. Hopen dat ze je horen. Er wordt een hand geplaatst op je schouder en je voelt je niet meer verloren. Realiteit en dromen, zijn niet meer gescheiden maar in elkaar verweven. Eindelijk hulp, zelf gekozen.

Transporteren van zuurstof zodat de samenleving kan ademen.
Het meemaken en het vertellen van duizend interessante verhalen.
Het samenwerken van verschillende kamers.Die leidden tot de longslagader.
Die connecties maken, om het lichaam in leven te houden.

Alles functioneert wanneer er een kloppend ritme is.
Een ritme dat je laat leven.

Jullie streven naar Liefdadigheid, jullie gaan in strijd met haat.
Het zijn vrijwilligers die de wereld willen redden van kwaad.
Het zijn helden, die met passie en liefde als stevige lijm, iedereen aan elkaar plakken.
Zij maken met deze lijm gemeenschappen.

Stappen durven zetten, hoe klein de stappen ook mogen zijn.
Want je komt mijlen ver.
Verschil kunnen maken.
Soms is het spannend maar uiteindelijk wordt je gezien als ster.

Helpen is een kunst die niet bij elke mens van nature aanwezig is.
Maar je omgeving is veel mooier omdat er mensen zijn bij wie deze kunst diep in hun zielen zit.
Het zijn helden die grote impact maken in het leven van anderen.
Ik heb die liefdadigheid van deze helden vaak in mijn leven ontvangen.
Ik kan ze keer op keer bedanken.

De moed die jullie tonen, zit in elk hart wel diep geworteld.
Jullie worden in mijn ogen gezien als idolen.
Helden die het hart van de samenleving laten kloppen

Ik voel mij een gebroken brug.
Ik zeg brug omdat ik vast zit tussen twee culturen.
Zit er tussenin want de deuren zijn net muren.
Heb al jaren in de kou gestaan, niet wetend waar ik sta. Totdat een deur zich opende en mij verwelkomde in hun bestaan. Mama zei: ‘Kansen worden hier gemaakt.’Eén stap in de kamer en meteen de vraag: “Waar kom je vandaan?”
 
“Oh interessant, kom je uit een Afrikaans land? Hoe langer ik sta in de kamer sta, hoe meer ik naar de andere deur verlang. Als ik dat zeg, word ik misschien gezien als de vijand. Dus probeer ik mij te camoufleren. Ik kwam hier, dus moet jullie manieren leren. Totdat ik mensen ontmoet die mijn andere cultuur niet waarderen. Ze proberen mij te manipuleren om mijn cultuur af te zweren.
Ik zweer het, waar ik vandaan kom is niet zo slecht als jullie beweren!
 
‘Waar kom je vandaan dan?’
Dat is de vraag.
Jullie hebben mijn connectie met de andere kant vervaagd.
Het is mijn fout.
Mama het spijt me, kansen worden hier niet gemaakt. Kansen worden nauwelijks gegeven. Kans ongelijkheid is een teef voor de mensen die eruit zien zoals jij of ik.
Hoe zeer we ook streven naar een Nederlands leven, ze hadden liever gehad dat we daar waren gebleven.
 
Waar kom je vandaan?
Ik weet het niet.
Ik voel mij een gebroken brug.
De éne kant houdt niet van de andere en het maakt mijn hele omgeving stuk.
Dan leef ik wel op een kapotte brug.
Ik loop naar het midden en balanceer de twee culturen op mijn rug.
Totdat ik struikel en instort.
Maar ja, dat is het lot van een gebroken brug.